Sander de Hosson: ‘Leve het afvinklijstje’
Als zorgverlener ben ik beslist geen fan van al te veel afvinklijstjes in de zorg. Ze geven meestal veel administratie terwijl het voor de patiënt lang niet altijd nut heeft. Maar er zijn uitzonderingen.
Door Sander de Hosson, Carend
Mijn patiënt is een 65-jarige man die deze zomer naar Spanje wilde vertrekken, maar vanwege pijnklachten toch vooraf nog even naar de huisarts ging. Hij blijkt uitgezaaide longkanker te hebben. En dan gaat het ineens snel. Ik vertel hem, zijn vrouw en dochters dat hij vandaag of morgen dood gaat. Dat nieuws slaat in als een bom.
Briljante vinkjes
In de artsenkamer zijn er koffie en tranen. Ik open de computer om een verslag van het gesprek te maken. Ik klik in het EPD ‘Zorgpad Stervensfase’ aan. Prompt ontvouwt zich een submenu. Ik zie dat ik nu vinkjes moet zetten. Dat is in dit ‘pad’ nieuw, maar deze keer vind ik het briljant.
Of ik een waakmand wil inzetten. Ja! Of ik een koppelbed wil inzetten. Dat ga ik bespreken met zijn vrouw. En als laatste of ik ‘Hospice at Hospital’ wil inzetten. Met schandalig veel genoegen vink ik ‘ja’ aan.
Hospice in Hospital
‘Hospice in Hospital’ is een nieuwe ontwikkeling in de ziekenhuiswereld. Die zal ongetwijfeld steeds meer ziekenhuizen bereiken. Het concept is simpel. De meeste ziekenhuiskamers doen kil aan met wit-steriele vloeren, bedden en gordijnen. Ik begrijp dat heus vanuit het oogpunt van hygiëne. Maar als je dood ligt te gaan, heeft dat uiteraard geen enkele waarde.
Om die reden heeft het palliatief team van mijn ziekenhuis sinds kort, na een donatie van Roparun, de huiskamer-set mogen aanschaffen. En het is magisch wat er gebeurt. In een mum van tijd toveren de mannen van onze facilitaire afdeling de kille kamer om tot een soort huiskamer, met schemerlampen in de hoek, mooie gordijnen aan de muur en een warme lederen stoel als troon voor zijn vrouw.
Vanavond nog zullen we het koppelbed aanschuiven, zijn vrouw is akkoord, en in wellicht de laatste nacht van zijn leven zullen ze daar samenzijn in een kamer in huiselijke sfeer. “We gaan ‘lepeltje lepeltje’ slapen,” vertrouwt ze me toe.
Als ik naar huis rijd, bedenk ik mij dat de waakmand, het koppelbed en ‘hospice in hospital’ de menselijke maat in optima forma vertegenwoordigen. Natuurlijk had dit in de ziekenhuizen al miljoen jaar de norm moeten zijn, overal en nergens. Maar dat is het in nog zeker niet en daarom is de groeiende aandacht in ziekenhuizen voor palliatieve zorg zo toe te juichen.
Afvinklijstje
Maar het kan nog veel beter: de mogelijkheden van de waakmand, het koppelbed of weer zo’n prachtige ontwikkeling als ‘hospice in hospital’ zitten er bij veel zorgverleners nog lang niet standaard in. Daarom zeg ik, eenmaal in mijn leven, het luid en duidelijk: leve dit afvinklijstje! En leve goede palliatieve zorg.